ANADİLE DAİR

Batı uygarlığının geç eriştiği yerlere keşşafın hemen ardından gelen ikinci kişi misyoner rahiptir. Henüz keşşafın dilini sökememiş yerlileri etrafına toplar misyoner ve geldiği dünyada bile ruhunu çoktan teslim etmiş bir dilde, Latince konuşarak Ruh’ül Kudüs’ü anlatmaya çalışır. Kafamdaki soru bu nakıs teşebbüsün dinsel ya da toplumsal anlamı değil de şu: Ortak bir dil olmadan anlaşmak bile olanaksızsa, insanları tenvir etme umuduna kapılmak nasıl bir hülyadır?

Benzer bir durum, Roth misali anadilinde yazdığı metinleri sunacak kimseyi bulamayan yazarlar için de geçerli değil mi? Üstelik Roth’un örnek olduğu ikinci durumda, yazarın misyoner denli adanmış olması beklenemez; demem o ki, yazarın hissettiği çaresizlik daha yoğun olmalıdır.